Wednesday 8 October 2014

Το Φευγιό ή αλλιώς Parkour


Ξεκινάω να γράφω το πρώτο μου προσωπικό κείμενο για το μπλοκ που έφτιαξα πριν χρόνια, αφού μέχρι τώρα ήμουν αρκετά πιεσμένος χρονικά (τεμπέλης). Ακόμα και τώρα δεν ξέρω πως ακριβώς πήρα την απόφαση να γράψω, αφού αυτά που θα αναφέρω φαντάζομαι πως είναι ήδη γνωστά σε όσους ασχολούνται με το Parkour και ούτε πρόκειται να ωθήσουν ή να βοηθήσουν κάποιον να ξεκινήσει το άθλημα μας. Ελπίζω όμως, πως ίσως είμαι αρκετά τυχερός ώστε να το διαβάσουν κάποιοι που με λίγη φαντασία ή απλή λογική, θα ξεκινήσουν να διορθώνουν κάτι που απλά με εκνευρίζει όταν το βλέπω.  

Ο λόγος ύπαρξης του κειμένου αυτού είναι η αναφορά στο Parkour, κυρίως από τα Media, ως η ‘’τέχνη της φυγής’’. Λέω κυρίως από τα media, καθώς δεν έχω ακούσει κάποιον αθλητή της Ελληνικής κοινότητας να αναφέρει τον όρο αυτό είτε σε συζητήσεις, είτε σε συνεντεύξεις. Αυτονόητα λοιπόν, καταλήγω στο συμπέρασμα πως τον όρο αυτόν τον συνέλαβε κάποιος ‘’δημοσιογράφος’’;; ή αρθρογράφος;;  Είμαι σίγουρος, πάντως, πως ξεκίνησε από άνθρωπο των ΜΜΕ και όχι από κάποιον σε άμεση ενασχόληση με το parkour. …Αυτό έχει συμβεί και πάλι στο παρελθόν, στο εξωτερικό όμως αυτή τη φορά. Νονός του ‘’Free Running’’ θεωρείται ο σκηνοθέτης ενός ντοκιμαντέρ σχετικά με το Parkour, ο οποίος ήθελε να δώσει κάποιον αγγλικό όρο στο parkour (…και όχι να διαχωρίσει το ‘’πρακτικό’’ parkour από το Parkour με ακροβατικά, όπως πολλοί νομίζουν…. αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία…) ώστε να το κάνει πιο προσιτό στο Αγγλικό κοινό, το οποίο δεν τα πάει και πολύ καλά με τις ξένες γλώσσες…  Κάπως έτσι, και εδώ, από τη στιγμή που το Parkour άρχισε να αποκτά αναγνωρισιμότητα και τα κανάλια και ο έντυπος τύπος βρήκαν κάτι καινούργιο για να ασχοληθούν ώστε να γεμίσουν τον τηλεοπτικό τους  χρόνο ή τις σελίδες τους, έκανε την εμφάνιση της και ‘’η τέχνη της φυγής’’. 

Όταν έβλεπα ή διάβαζα συνεντεύξεις άλλων αθλητών της κοινότητας μας και συναντούσα στους τίτλους ή στις αναφορές των εκάστοτε δημοσιογράφων ή παρουσιαστών τον όρο ‘’τέχνη της φυγής’’ απλά το προσπερνούσα. Δεν μπορούσα όμως να κάνω το ίδιο όταν άρχισα να βλέπω τη φράση αυτή και σε δικές μου συνεντεύξεις. Για το λόγο αυτό τα τελευταία χρόνια όποτε έχω τη χαρά και την τιμή (πάντα είναι χαρά μου και τιμή μου να μιλάω για το Pk και να εκπροσωπώ την κοινότητα όσο καλύτερα μπορώ ανεξαρτήτως του μέσου στο οποίο απευθύνομαι) να δίνω μια συνέντευξη φροντίζω πρώτα από όλα να αναφέρω πως το Parkour δεν είναι η τέχνη της φυγής. Αυτό όμως δεν βοήθησε και πολύ! Πάντα υπάρχει τρόπος για τους δημοσιογράφους να προσπερνάνε αυτά που θεωρούν αυτοί ανούσια και να συμπληρώσουν με κάτι πιο ‘’πιασάρικο’’. Όταν περιμένουμε να δούμε το τελικό αποτέλεσμα κάποιας συνέντευξης που έχουμε δώσει, ποτέ δεν ξέρουμε τι θα έχει προστεθεί στα λεγόμενα μας, με αποτέλεσμα στο τέλος να σκεφτόμαστε: ''μα καλά με αυτόν τον άνθρωπο δεν μιλούσα τόσες ώρες??'', ''αυτά του είπα εγώ??''. Ίσως να μη μπορούμε να αποφύγουμε αυτές τις 'σάλτσες' οι οποίες ποτέ δεν ξέρουμε από που θα 'φυτρώσουν', μπορούμε όμως να κατακρίνουμε εξ αρχής αυτή τη φράση η οποία τείνει να καθιερωθεί. Αυτή θα πρέπει να είναι η δικιά μας αντίδραση.  

Θα μου πείτε τώρα, και καλά γιατί τόση κάψα; Τι σε χαλάει τόσο πολύ; Και όντως δεν είναι ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα της κοινότητας μας. Οι λόγοι όμως είναι πολλοί, και βασικότερος όλων, είναι πως η φυγή σαν λέξη δεν εκφράζει καθόλου αυτό που κάνουμε. Αντιθέτως, αυτό που κάνουμε κυρίως, είναι να μένουμε και να επιμένουμε σε πράγματα που θέλουμε να καταφέρουμε. Ο τυπικός ορισμός του Parkour (…έχει ως στόχο την ταχύτατη και βέλτιστη δυνατή μετακίνηση από οποιοδήποτε σημείο του χώρου Α σε διαφορετικό σημείο Β…) αναφέρει τον όρο μετακίνηση. Γιατί δεν το λέμε τότε ‘’η τέχνη της μετακίνησης’’ ή ‘’τέχνη της υπερπήδησης’’? Θα ήταν πολύ πιο κοντά σε αυτό που κάνουμε. Δεν φεύγουμε κύριε! Δεν πάμε αλλού, εδώ είμαστε!  Οφείλω πάντως να παραδεχτώ πως η προσπάθεια ήταν  καλή!! ‘’Η τέχνη της φυγής’’ …ακούγεται κάπως, έτσι?!! Γιατί δεν το αλλάζουμε τότε σε ‘’Φευγιό’’ ;; Πως σας φαίνεται;

Ίσως φαίνεται αστείο, όμως δεν είναι τυχαίο πως πολύ συχνά ακούμε ατάκες του τύπου: ‘’θα γινόσασταν καλοί διαρρήκτες’’, ‘’θα ξεφεύγατε εύκολα από την αστυνομία’’ και άλλα τέτοια. Κανείς όμως δεν λέει ‘’θα κυνηγούσατε εύκολα κάποιον τσαντάκια’’ ή ότι κάτι καλό θα μπορούσε να προκύψει από την ενασχόληση μας με το συγκεκριμένο άθλημα.  Όλα αυτά είναι άμεσα συνδεδεμένα και δημιουργούν εντυπώσεις ακόμα και υποσυνείδητα. Στο μυαλό πολύ κόσμου οι Traceurs είναι απλά ταραξίες που κάποιος τους κυνηγάει και αυτοί τρέχουν/φεύγουν. Όταν μας συναντήσουν να κάνουμε προπόνηση μπορεί να έχουν πρόβλημα επειδή μπορεί να δημιουργήσουμε φθορές, ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν έχουν καν προσέξει σε τι κατάσταση μπορεί να βρίσκεται ο συγκεκριμένος χώρος και δεν ενοχλούνται από όσους ρίχνουν τις τσίχλες, τα τσιγάρα και τους καφέδες τους σε μάρμαρα και πεζόδρομους δίπλα ακόμη και από μνημεία. 

Έπειτα, είναι και η ανούσια και χωρίς λογική μίξη ξένων όρων στην Ελληνική ομιλία και γλώσσα. Χρησιμοποιούμε ξένους όρους και λέξεις εκεί όπου υπάρχουν αντίστοιχες Ελληνικές και ψάχνουμε να δημιουργήσουμε νέες λέξεις για να μεταφράσουμε ξενόφερτα trends, αθλήματα κτλ. Για το basketball και τον παίχτη του, υπάρχουν Ελληνικές λέξεις, (καλαθοσφαίριση - καλαθοσφαιριστής) παρ’ όλα αυτά  χρησιμοποιούμε τις λέξεις basket και μπασκετμπολίστας???. Γιατί λοιπόν δεν μένουμε απλά στη λέξη Parkour, την οποία μπορούμε εύκολα να κάνουμε Παρκούρ για όσους δεν μπορούν να διαβάσουν τους Λατινικούς χαρακτήρες?? Και αν και οι λέξεις Traceur και Traceuse σας φαντάζουν δύσκολα θα μπορούσαμε να αντέξουμε ακόμα και το Παρκουρίστας! Σίγουρα καλύτερο από το ‘’Ο τεχνίτης της Φυγής’’ ή ‘’ο καλλιτέχνης της φυγής’’. Τι λέτε;   

Το θέμα δεν χρειάζεται μεγαλύτερη επέκταση και δεν θέλω να σας κουράσω άλλο. Το συμπέρασμα είναι πως το Parkour έχει ήδη αρκετά ονόματα (parkour, free running, arts du deplacement, αυτό το τελευταίο ειδικά μη με ρωτήσετε πως προφέρεται) δεν χρειαζόμαστε ακόμα ένα. Έτσι και αλλιώς η Ελλάδα έχει γεννήσει όλες τις επιστήμες, αρκετά αθλήματα κτλ, για τα οποία παγκοσμίως χρησιμοποιούνται οι Ελληνικοί όροι, ενώ εμείς χρησιμοποιούμαι ξένους όρους εκεί που δεν χρειάζεται. Ας αφήσουμε λοιπόν το parkour ως έχει και αν κάποια στιγμή θελήσουμε να του δώσουμε και Ελληνικό όνομα, μπορούμε να το κάνουμε και μόνοι μας.